8 weken, 7 vluchten

Dag 2 in Jakarta. Wij hadden het onschuldige plan opgevat om het Museum Nasional en het National Monument te gaan bekijken. De eerste stap: daar zien te geraken. Waar je in Bangkok werkelijk wordt doodgegooid met tuk-tuk drivers die jou allemaal voor een special price naar de mooiste plekken in de stad willen brengen, moesten we in Jakarta op zoek naar een tuk-tuk driver die wakker was. Nadat we een beste man bereid hadden gevonden om ons voor veel te veel geld op de verkeerde locatie af te zetten, kon onze zoektocht naar het Museum Nasional beginnen. We besloten eerst richting National Monument te lopen. Tijdens onze wandeltocht werd er verschillende malen naar ons gemimed door politie agenten die deden alsof ze een foto namen. Tot op heden is niet duidelijk of ze een foto van ons, met ons of door ons wilden hebben. Dit zal ons hele leven een raadsel blijven.
Nadat we eindelijk de uitgang van het park hadden gevonden en daarna ook het Museum Nasional kon de pret beginnen. Allereerst moest er gedronken worden. Onze tere eerste wereld lichaampjes hadden geen rekening gehouden met de Ramadan vierenden Jakartanen, en zij niet met onze tere eerste wereld lichaampjes toen ze massaal hun straat toko's sloten. Goed. In een luttele anderhalf uur hebben we de Indonesische (cultuur)geschiedenis vanaf de prehistorie doorlopen. Ik was vooral benieuwd naar het koloniale aspect daarvan, maar dat hadden ze beperkt tot één kamer met daarin wat Franse en Engelse meubels en een bierglas met het VOC logo. Ook opvallend natuurlijk.
Na deze hele culturele onderneming besloten we ons treinticket naar Yogjakarta te gaan boeken op de backpackersstraat van Jakarta. Daar bleek dat we dat bij het treinstation moesten doen. Tegenover het Musum Nasional. Met het kleine aanbod aan tuk-tuk drivers is dit uitdagender dan je denkt. Lang verhaal kort: zes tuk-tuk ritten later waren we een treinticket rijker en de volgende dag zouden we naar Yogjakarta vertrekken.

Yogja.
Na een echt fantastische treinrit in een ietwat decadente trein (we zaten in de executive class, wat is dat sowieso, omringd door westerlingen die allemaal koste was kost hadden willen voorkomen dat ze 9 uur bij de locals in de economy class zouden zitten. Guilty i guess), kwamen we woensdag 2 juli aan in Yogjakarta. We hebben daar in totaal vijf dagen doorgebracht, dus je kan wel begrijpen dat we het inmiddels, helemaal ingeburgerd, liefkozend Yogja noemen. Net als de locals. Daarbij zal het voor de ingewijden duidelijk zijn waarom ik Yogja zoveel beter vind klinken dan Yogjakarta. Die reden hangt boven mijn boekenkast de tijd bij te houden. In Yogja hebben we de Borobudur bezocht. Één van de zeven wereldwonderen: moet je gezien hebben dachten wij zo. Om 5 uur 's ochtends werden we opgepikt, een wereldwonder komt natuurlijk niet zomaar aanwaaien, en om half 7 betraden wij de trappen van de tempel. Echt super hard de, kleine, moeite waard! Mocht je ooit toevallig in Yogja zijn, dan zou ik wel even een bezoekje aan de Borobudur brengen als ik jou was. Wat we de verdere dagen in Yogja hebben gedaan? Gezwommen en gegeten en Beng-Beng, de stadslegende, ontmoet. Hij heeft ons verteld over 'shit-coffee', koffie gemaakt van poep. We hebben het niet geprobeerd, maar ons leven is hierdoor wel verrijkt. Na Yogja begon de tijd in onze reis die we noemen: de 7 vluchten in 8 weken.

Bali.
Als je gaat backpacken stel je je in op lange busritten, lang wachten bij grensovergangen en rondlopen met je hele hebben en houwen op je rug. Dat deden we dan ook totdat we Air Asia ontdekten. Volgens mij het achtste wereldwonder. Slogan: Air Asia, Now everyone fly. Iedereen. Zelfs arme backpackers. Voor praktisch hetzelfde bedrag als een busrit kan je met deze maatschappij overal in Azië naartoe vliegen. Daar zet ik zelfs m'n vliegangst voor opzij. We hebben dus maar meteen drie vluchten geboekt en de eerste ging van Yogja naar Bali.
Na een heerlijke vlucht van welgeteld een uur kwamen we aan op Bali Airport. Op Bali hadden we besloten niet te gaan strandhangen, laten we wel wezen, dat gaan we de rest van de 7 weken wél doen, maar een beetje Balinese cultuur te gaan snuiven. We besloten dat te doen in Ubud, een dorpje in het midden van Bali. Echt, ga naar Ubud en doe het nu. Of gewoon de eerste keer dat het uitkomt. Ubud is een soort van hippie commune, waar je avocado-wheatgrass smoothies kan drinken (dat kan, als je het echt graag zou willen. Maar degene die dit lezen zijn vrienden van me. Als je dit leest en denkt: hmm lekker, ontvriend me dan maar beter, want jij freak, je kan ook gado-gado eten en gewoon normaal doen!), ukulele's kan kopen (dat heb ik wel gedaan, don't judge) en Balinese dansshows kan kijken. Klinkt het niet als een stukje hemel op aarde? Bali is heel hindoeïstisch en alle gevels van de huizen zagen er dan ook uit als prachtige tempels en overal lagen een soort van kleine boeketjes voor de goden. Vier dagen Ubud was eigenlijk te kort. Maarja, we moesten naar Lombok. Zwaar leven. Daar zit ik nu op onze veranda dit verslag te schrijven. Morgen gaan we voor het eerst deze reis een hele dag liggen bakken op het strand. Hoe was jullie week? X Margot en Fenne