Tamu Tamu family

Inmiddels vijf van de beste dagen van mijn leven geleden kwamen we aan op Gilli Trawangan. Ik besloot meteen na aankomst dat ik hier voor de rest van mijn leven blijf wonen. Bedankt trouwens nog voor alle berichtjes waarin jullie wanhopig hebben geprobeerd me van dit idee af te praten, omdat jullie me allemaal zo zouden missen.
Goed. Ik heb mezelf dus maar meteen een nieuwe familie gezocht en dat is gelukt. Ik stel u voor: de Tamu Tamu family, the most disfunctional family on earth.
Bij aankomst op Gilli en in ons guesthouse Tamu Tamu (wat guest guest betekent, onze familie bestaat duidelijk niet uit de meest creatieve mensen van dit eiland) werd ons meteen een sinaasappelsap in de handen gedrukt en werd ons verteld: 'here, in this guesthouse, we all sit with each other, talk about love and life and if you need drugs or alcohol, just say to me or the boys.' Aldus de eerste woorden van m'n nieuwe vader: Ali Baba, aka mr. Sometimes (sometimes i am serious muslim, sometimes i smoke, sometimes i sleep. Only sometimes). De new found hippie in mij werd hier natuurlijk meteen enthousiast van. Toen Ali Baba onmiddellijk daarna ook zijn liefdesdiensten aanbood, mochten we daar behoefte aan hebben, vroeg ik vertwijfeld: 'i thought we were a family?!' Daar moesten Ali Baba en de boys alleen hard om lachen. Ik lachte maar mee.
'The boys', dat zijn, denk ik, Ali Baba zijn zoons. Ze heten Jion en Rian en zijn dus een soort van onze broers. Wederom een beetje disfunctional omdat Jion me nu al twee keer gepassioneerd heeft geprobeerd te zoenen. Misschien doen broers en zussen dat hier, maar ik kan dit cultuurverschil even niet over het hoofd zien. Daarnaast heeft Jion een klein beetje last van grootheidswaanzin, want hij lijkt maar niet te zien dat hij een halve meter kleiner en minstens vijf jaar jonger is dan ik. Rian is het lieve kleine broertje dat nog niet zo goed kan praten. Tenminste, nog niet zo goed Engels spreekt. Hij lacht dus vooral heel vaak en lief naar ons en dat is prima.
Dan is er nog de gestoorde oude, een beetje vieze, oom die je altijd iets te lang omhelst op verjaardagen: Saba. Saba is, als je het mij vraagt, constant onder invloed van god weet wat en meent dat hij ons vanaf de eerste seconde al kon doorzien en alles van ons weet. Ik heb hem echter gevraagd of hij me iets kan vertellen over mezelf wat niemand anders weet en tot op heden heeft hij me nog niet verrast.
Ten slotte, Ali Baba. Ali Baba heeft, 'supernatural powers.' Hij laadt zichzelf op door overdag in een diepe coma te verkeren en 's avonds een dikke joint te roken. Als hij dan opgeladen is pakt hij je hand, of betast je gezicht, en vertelt je dan alles wat je nog nooit over jezelf wist. Zo liet hij me weten dat ik altijd een oplossing heb voor alle problemen. Zijn Engels is niet zo goed, dus hij moet wel iets anders hebben bedoelt.
Met deze mensen brengen we onze tijd op dit fantastische eiland door. Als we onze handen niet laten lezen, of geen joint aan het afslaan zijn, liggen we op een tropisch strand of lezen we een boek in een boomhut aan het strand. Nog vijf hele dagen hebben we in het verschiet en dan gaan we alweer door naar het volgende land: Maleisië. Maar Indonesië: saya suka kamu. Tot snel weer ziens!